Οι φτασμένοι προπονητές τείνουν συχνά να γίνονται δογματικοί. Έχοντας πετύχει με τον δικό τους τρόπο, μπορεί να κλείσουν τα αυτιά τους όχι μόνο στον τριγύρω «θόρυβο», αλλά και σε φωνές λογικής που ανυστερόβουλα προσφέρουν μια διαφορετική οπτική, επιλογή ή λύση. Η διαφορά ενός σπουδαίου προπονητή από έναν απλώς… καλό πλην όμως ξεροκέφαλο, είναι πως ο πρώτος έχει μάθει να ακούει, να αναγνωρίζει τα λάθη του και να τα διορθώνει. Κι αυτό έκανε ο Εργκίν Αταμάν στην εξέλιξη της σειράς του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι οδηγώντας την ομάδα του στη Γη της Επαγγελίας.
Έμαθε από τα λάθη του
Ο Τούρκος προπονητής δεν αλλάζει εύκολα απόψεις, όπως και άλλοι μεγάλοι συνάδελφοί του, από τον Ομπράντοβιτς μέχρι τον Μπαρτζώκα, που ακολουθούν το δικό τους… my way. Αυτό διαπιστώθηκε και μέσα στη σεζόν σε πολλές περιστάσεις. Όπως όταν-για παράδειγμα-ο Παναθηναϊκός «φώναζε» πως είχε ανάγκη έναν ακόμη ψηλό πρώτης γραμμής, από τη στιγμή που ο ίδιος έδειχνε εμπιστοσύνη μόνο για λίγα λεπτά στον Αντετοκούνμπο και… καμία στον Μπαλτσερόφσκι. Η ανθεκτικότητα του Λεσόρ, που έβαλε πλάτη και κάποιες σποραδικές βοήθειες που βρήκε στο «5» για να φτάσει τόσο ψηλά στην Ευρωλίγκα δεν σημαίνουν πως το «κόλλημα» του Αταμάν δεν ήταν λάθος.
Ακόμη και στην έναρξη της σειράς των playoffs με τη Μακάμπι ο Τούρκος δεν έδειχνε διάθεση να παρεκκλίνει από την πεπατημένη. Η επιμονή στον Γκριγκόνις, που δεν μάτσαρε με τίποτα απέναντι σε μια τόσο αθλητική ομάδα και δη με τον Κόλσον, αποδείχτηκε παραλίγο καταστροφική, αφού χάθηκε το Game 1 και ο Παναθηναϊκός μπήκε σε περιπέτειες. Όμως προϊούσης της σειράς, ο Αταμάν έδειξε πως τα μυαλά, όπως και τα αλεξίπτωτα, λειτουργούν μόνο όταν είναι ανοιχτά…
Οι δύο κινήσεις που άλλαξαν τον ρου της σειράς
Έστω και με καθυστέρηση ενός αγώνα, προχώρησε στην κίνηση που άλλαξε όλη τη ροή στη συνέχεια: Έξω ο πολύτιμος όλη τη σεζόν αλλά ασύμβατος με τους συγκεκριμένους αντιπάλους Γκριγκόνις, μέσα ο «παρκαρισμένος», ακόμη κι αρκετό καιρό αφότου επέστρεψε στη δράση από το δύσκολο χειρουργείο του, Παπαπέτρου. Έστω κι αν έγινε κατ’ ανάγκη, αφού απουσίαζε τότε ο Χουάντσο και έπρεπε να καλύψει αρκετά λεπτά και στο «4», ο Ιωάννης ήταν η αποκάλυψη της σειράς: όχι μόνο «βίδωσε» τον Κόλσον, όχι μόνο με το μέγεθός του βοήθησε στην ομαδική άμυνα και τα ριμπάουντ, αλλά πρόσφερε πολύτιμες λύσεις με το μακρινό του σουτ και τις ώριμες επιθετικές του επιλογές. Το +46 που είχε συνολικά στα πέντε παιχνίδια της σειράς όσο διάστημα ήταν στο παρκέ τα λέει όλα, όπως ότι και στο χρόνο που έπαιζε ο Παναθηναϊκός ήταν στους +24,8 πόντους ανά 100 κατοχές με τον ίδιο στην πεντάδα και στο -14,6 αντίστοιχα με εκείνον εκτός.
Αυτή δεν ήταν όμως η μοναδική σκέψη που έκανε έξω από το… κουτί του ο Αταμάν. Η χρησιμοποίηση του Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, ειδικά στα δύο τελευταία παιχνίδια της σειράς που ήταν do or die για τον Παναθηναϊκό, αποδείχτηκε επίσης ζωτικής σημασίας. Με τον νεαρό γκαρντ/φόργουορντ σε ειδική αποστολή η άμυνα των «πράσινων»… απογειώθηκε. Παρότι χρησιμοποιήθηκε για μόλις 25:10 συνολικά στη σειρά, στο διάστημα αυτό η ομάδα του είχε το αδιανόητο 92,2 πόντους παθητικό ανά 100 κατοχές, ενώ με τον ίδιο εκτός πεντάδας ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 126,5! Ο Τούρκος αντιλήφθηκε πως ο «PK» ήταν ο καταλληλότερος (ακόμη κι από τον μάλλον επηρεασμένο από τον τραυματισμό του Γκραντ) για να γίνει σκιά του Μπράουν, χάρη στο μοναδικό συνδυασμό αθλητικότητας, μάκρους και έντασης που έχει. Η ικανότητά του να ξεγλιστρά από τα σκριν και να τον βρίσκει ο φρουρούμενος διαρκώς μπροστά του σαν ενοχλητικό έντομο αφόπλισε τη Μακάμπι από το πικ εν ρολ με το οποίο πλήγωνε ασταμάτητα τον Παναθηναϊκό σχεδόν σε όλη τη σειρά.
Οι δύο αυτές κινήσεις πιστώνονται ασφαλώς στον Αταμάν. Γιατί μπορεί να ήταν προφανείς για τους πολλούς, αλλά αρκετοί μεγάλοι προπονητές, ακόμη κι από γινάτι, συχνά αρνούνται να δουν αυτό που βλέπει όλος ο κόσμος και να παραδεχτούν το λάθος τους, έστω και χωρίς να το πουν δημόσια. Όχι όμως ο Αταμάν… Εκείνος το αναγνώρισε και παρότι δεν βγήκε ποτέ να πει (εγωιστής γαρ, όπως σχεδόν όλοι ο σπουδαίοι) πως έσφαλε, διόρθωσε το λάθος του. Όπως φυσικά στον ίδιο πιστώνεται και η πέραν κάθε αμφιβολίας σπουδαία, ανέλπιστα ίσως για ομάδα 7-8 μηνών, εκτόξευση του Παναθηναϊκού από τον πάτο της Ευρωλίγκας στην κορυφογραμμή της.
Ενέπνευσε τους πάντες
Σύμφωνοι, ο Τούρκος δεν είναι ο τακτικιστής, που με τα προπονητικά του τρικ θα αλλάξει τη ροή ενός αγώνα. Το playbook και το κοουτσάρισμά του είναι αρκετά λιγότερο πολύπλοκο από πολλούς συναδέλφους του. Κάποιοι θα το πουν… απλοϊκό και προβλέψιμο στο διάβασμά του από τον αντίπαλο, άλλοι θα το χαρακτηρίσουν σύγχρονο και πιο… player-friendly αφού δίνει ελευθερία στο ταλέντο να εκφραστεί στην επίθεση. Όμως άπαντες, τους αρέσει ή όχι ο Τούρκος, οφείλουν να του βγάλουν το καπέλο για δύο πράγματα: Πρώτον, ότι έβαλε αρχές στα μετόπισθεν και μετέτρεψε σε άκρως αποτελεσματική ανασταλτικά μια ομάδα με λιγοστούς παίκτες που είχαν τη φήμη του έστω και συνεπούς αμυντικού. Αυτή η άμυνα, που έφτασε να είναι από τις καλύτερες της Ευρωλίγκας και πρακτικά έκρινε το Game 5 των playoffs, «μπολιασμένη» μπροστά με το άπλετο επιθετικό ταλέντο παικτών όπως ο Ναν, ο Σλούκας, ο Γκριγκόνις, ο Μήτογλου και ο Λεσόρ «κουβάλησε» όλη τη σεζόν τον Παναθηναϊκό.
Και, δεύτερον, ότι ο Αταμάν έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Αυτό το άυλο, δύσκολο να το περιγράψεις με σαφήνεια, ταλέντο να μεταδίδει την αυτοπεποίθησή του στους παίκτες, ακόμη κι όταν αυτή μοιάζει... παράλογη. Όταν τον Οκτώβριο, με την ομάδα του σε ρεκόρ 3-4, έλεγε «κλείστε εισιτήρια για Βερολίνο, θα πάμε στο Final 4», κάποιοι τον αποκάλεσαν από υπεραισιόδοξο μέχρι αιθεροβάμονα και φαφλατά. Ασφαλώς ο Τούρκος δεν έχει κανένα… κληρονομικό χάρισμα για να είχε δει από τότε τι θα γινόταν τον Μάιο, ωστόσο ακόμη κι αυτή η «γραφική» για πολλούς ατάκα ήταν αρκετή για να ανάψει τη σπίθα που έγινε φλόγα. Μετά από χρόνια μιζέριας, στα οποία ο Παναθηναϊκός επινοούσε νέους τρόπους για να χάνει και να αποτυγχάνει στην Ευρωλίγκα, ήρθε ένας άνθρωπος για να βάλει τον σπόρο τη επιτυχίας. Κι αυτός πρώτα φυτεύτηκε με την πίστη πως ο δικός του Παναθηναϊκός θα τα καταφέρει και έφτασε να ανθίσει Μάιο μήνα.
Όλα ξεκινούν από το μυαλό, άλλωστε, κι ο Αταμάν, μετρ των mind games, κατάφερε να… πείσει μια ομάδα χωρίς «εξολοθρευτές» να παίξει σπουδαία άμυνα και μια ομάδα που ήταν 17η πως μπορεί όχι μόνο να μπει στα playoffs, όχι μόνο να πάρει το πλεονέκτημα έδρας, όχι μόνο να τερματίσει δεύτερη, αλλά και να επιστρέψει στο Final 4 μετά από 12 χρόνια. Και με τέτοια «πειθώ», σίγουρα θα κάνει τον Παναθηναϊκό να πιστέψει πως μπορεί να πάρει και το έβδομο. Αλλά κι αν δεν τα καταφέρει φέτος, έχει ήδη πετύχει να αλλάξει τον χαρακτήρα ενός ολόκληρου οργανισμού. Πάντα χρειάζεται ένας «τρελός» για να πείσει και τους «λογικούς» πως είναι ικανοί να πετύχουν κάτι σπουδαίο.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
